تریکوموناس یا تریکومونیاز، یکی از عوامل شایع عفونت مهبل است و جزء بیماری‌های آمیزشی محسوب می‌شود که از طریق یک انگل تک یاخته ای بنام ترکوموناس واژینالیس بوجود می آید. واژینیت تریکومونایی عبارت است از عفونت یا التهاب مهبل به وسیله انگلی که در قسمت تحتانی دستگاه تناسلی ـ ادراری مردان و زنان زندگی می‌کند. بین افراد با شریک جنسی متعدد بسیار مسری است. در زنان مهبل، مجرای ادرار و مثانه و در مردان غده پروستات و مجرای ادرار را درگیر می‌کند. مطالعات نشان می‌دهد که این بیماری تا حدی خطر انتقال ویروس HIVرا افزایش می‌دهد.
تریکوموناس از درمان پذیرترین بیماری های مقاربتی بشمار می آید. این بیماری در زنان شایع تر از مردان است و همچنین، زنان مسن تر احتمال ابتلای بیشتری به نسبت زنان جوان دارند.
علائم تریکوموناس
در حدود ۷۰% افراد مبتلا هیچ علامت و نشانه ای وجود ندارد. زمانیکه این بیماری همراه با علائم باشد، ممکن است سوزش خفیف یا التهاب شدید بروز یابد، که در افراد مختلف، شدت این علائم متغیر است. در افرادی که علائم و نشانه ها بارز هستند، بیماری بین ۵ تا ۲۸ روز بطول خواهد انجامید؛ اما در افرادیکه دارای علامت و نشانه خاصی نیستند، دوره بیماری طولانی تر است.
زنان مبتلا به تریکوموناس از این موارد رنج می برند:
-
ترشح متعفن و کف‌آلود از مهبل که سفید، زرد یا سبز رنگ و چند روز پس از یک دوره قاعدگی شایع‌تر است.
-
خارش و درد مهبل
-
مقاربت دردناک
-
قرمزی لب‌های مهبل و مهبل
-
تورم شدید مهبل
-
ادرار کردن همراه با درد در صورتی که ادرار به بافت ملتهب بخورد.
شدت ناراحتی بین زنان مختلف و از زمانی تا زمانی دیگر در یک زن کاملاً فرق می‌کند. مردان دچار عفونت علامتی ندارند.
ممکن است ابتلا به تریکوموناس، روابط جنسی را برای فرد ناخوشایند سازد. در صورت عدم درمان، این بیماری تا ماه ها یا سال ها بطول خواهد انجامید.
علل تریکوموناس
عفونت ناشی از یک انگل بسیار کوچک به نام تریکوموناس واژینالیس می باشد. این انگل در حین مقاربت جنسی از فردی به فرد دیگر سرایت می‌کند. ممکن است بدون ایجاد علامتی سال‌ها در میزبان خود زندگی کند. سپس در اثر تغییر مقاومت، ناگهان و به سرعت تکثیر کرده و علایم زجرآوری ایجاد می‌کند. از آنجا که در هر دو جنس مذکر و مؤنث رشد می‌کند، هر دو نفر باید درمان را دریافت کنند.
شایع ترین نقاطی که در بدن زنان به این عفونت مبتلا میگردد فرج، واژن و مجرای ادرار است. معمولا حین مقاربت، انگل از آلت تناسلی مرد به واژن زن، و یا از واژن به آلت مرد منتقل می گردد.
معمولا این انگل از طریق دست، دهان یا مقعد قابل انتقال نمی باشد. هنوز علت اینکه برخی افراد دارای علائم و برخی دیگر بدون هیچ نشانه ای به این بیماری مبتلا میگردند، مشخص نشده است؛ اما ابتلا به این بیماری به عواملی چون سن افراد و سلامت عمومی بدن بستگی دارد.
درمان تریکوموناس
آزمون‌های تشخیصی می‌توانند شامل بررسی‌های آزمایشگاهی ترشحات مهبل زن ، پاپ‌اسمیر و معاینه فیزیکی باشند.
تریکوموناس با یک دوره مصرف آنتی بیوتیک های خوراکی (مترونیدازول یا تینیدازول) قابل درمان است. مصرف این داروها برای زنان باردار نیز منعی ندارد. در افرادیکه به این بیماری مبتلا شده و درمان شده اند، احتمال ابتلای مجدد وجود دارد. سه ماه پس از درمان، ۱ نفر از هر ۵ نفر، مجددا به این بیماری مبتلا می گردد. جهت پیشگیری از ابتلای مجدد، از درمان کامل شریک جنسی خود اطمینان حاصل نمایید و تا برطرف شدن کامل علائم (حدود ۱ هفته)، از برقراری روابط جنسی پرهیز کنید.
بهتر است توصیه های زیر را نیز در نظر بگیرید:
-
از فعالیت بیش از حد، گرما و تعریق بیش از حد بپرهیزید. تا زمانی که خوب شوید، روابط جنسی را به تأخیر بیندازید. حدود ۱۰ روز برای بهبودی زمان بدهید.
-
همچنین به جز موارد مربوط به الکل و سرکه (به داروها مراجعه کنید) دستورالعمل خاصی برای رژیم غذایی ندارد.
-
مگر در صورت تجویز، از دوش مهبل استفاده نکنید.
-
از زیرشلواری‌های نخی یا جوراب شلواری دارای فاق نخی استفاده کنید.
-
به جای وان حمام از دوش استفاده کنید.
-
با لباس مرطوب به‌ویژه حوله حمام مرطوب ننشینید.
پیشگیری از تریکوموناس
در طول مقاربت جنسی از کاندوم های لاستیکی استفاده کنید.
داروهای تریکوموناس
معمولاً پزشک برای شما مترونیدازول تجویز می کند. از دستورالعمل ها به دقت پیروی کنید. در زمان مصرف مترونیدازول ، سرکه مصرف نکنید. همچنین در صورتی که دچار سوءمصرف الکل هستید آن را نیز ترک کنید. الکل یا سرکه و مترونیدازول با تقابل عمل ، یک واکنش شدید همراه با تهوع ، استفراغ ، تعریق ، ضعف و سایر علایم ایجاد می کند.
فعالیت
از فعالیت بیش از حد، گرما و تعریق بیش از حد بپرهیزید. تا زمانی که خوب شوید، روابط جنسی را به تأخیر بیندازید. حدود 10 روز برای بهبودی زمان بدهید.